ترس از سقوط

برای بسیاری از سنگنوردان این امر اتفاق افتاده که یک مسیر را براحتی بصورت قرقره صعود می کنند و حتی بر روی آن حرکت های پرشی انجام می دهند اما در صعود سر طناب آن دچار مشکل می شوند!
براستی علت در چیست ؟و چرا سنگنورد در صعود سر طناب به محض اینکه پای دومش از حمایت میانی عبور می کند دچار ترس و گفتگوی درونی با خود می شود ؟ که آیا می افتم یا نه !!
بشر بطور ذاتی از سقوط واهمه دارد. وجود اطمینان نا خود آگاه در ذهن در هنگام صعود قرقره که هیچ سقوطی در کار نیست ذهن را فارغ از ترس آزاد می سازد و عضلات بخوبی فرامین مغز را انجام می دهند.
اما در صعود سر طناب قضیه فرق می کند . ذهن از ابتدا به جای معطوف شدن به صعود در حال یافتن پاسخی برای این امر است که :
اگر بیفتم چه می شود.
راه حل جلو گیری از این گفتگو را می توان در توانایی - تمرکز – و تکرار بیان کرد.

توانایی: سعی کنید با انجام تمرینات مداوم، قدرت بدنی و تکنیک خود را بالا ببرید. صعود از سنگ های کوتاه  ضمن بالا بردن توانایی جسمي، احساس توانایی در صعود مسیر بلند را به شما هدیه می کند. سعی کنید برای صعود سر طناب از مسیرهایی پایین تر از درجه صعود قرقره خود شروع کنید . احساس اعتماد به نفس به مرور در شما شکل می گیرد.

استراحت به موقع در مسیر و تنفس عمیق همیشه می تواند مفید باشد.

تمرکز: مسیر را در ذهن خود مجسم کنید. خود را در حالی تصور کنید که دارید براحتی مسیر را صعود می کنید همه حرکات را مرور كرده و در ذهن خود نقاط مشكل مسير را به چالش بكشيد .

و در خاتمه سعی کنید از صعود قرقره ای تا جای ممکن اجتناب کنید .

«برای پیشرفت در سنگنوردی باید سرطناب صعود کرد»